ایتالیاییها ورزشکارانِ چندان مشتاقی نیستند، اِسکوپونه [1] را به ورزشکردن ترجیح میدهند. ترجیح میدهند به جای بودن در هوای آزاد، در کافهای بدنام اسیر شوند. ترجیح میدهند گرد میزی خم شوند به جای آنکه اینطرف و آنطرف بروند.
مسابقهی فوتبال را مشاهده کنید: الگوی جامعهی فردگرایانه است. مستلزم ابتکار است اما ابتکاری که درون چارچوب قانون میماند. افراد بهشکلی سلسلهمراتبی از یکدیگر متمایز میشوند، اما نه بر اساس حرفههای پیشین، بلکه بر اساس تواناییهای خاصشان. حرکت، رقابت و ستیزه هست ولی آنها بهواسطهی قانونی نانوشته تنظیم میشوند: قانون بازی منصفانه که حضورِ داور یادآورِ همیشگیِ آن است. زمینِ بازی فراخ – چرخش آزادانهی هوا – ریههای سالم – عضلاتی قوی و همیشه آمادهی عمل.
در بازی اِسکوپونه: نزدیکی، دود و نور تصنعی. فریادزدن، کوبیدنِ مشت روی میز و گاهی به صورت رقبا … یا شرکا. کار فکری پرپیچوتاب (!) بیاعتمادی متقابل. دیپلماسی سرّی. ورقهای علامتگذاریشده. استراتژیهای مشکوکی که پاها یا انگشتان پا را درگیر میکنند. قواعد؟ پس کجایند قواعدی که باید محترم شمرده شوند؟ از جایی به جای دیگر متغیرند؛ انواع مختلف سنتها وجود دارد: منبع دائمی اعتراض و یکیبهدوکردن.
بازیهای اِسکوپونه غالباً به این شناخته میشوند که با اجسادْ روی زمین و جمجمههای شکسته به اتمام میرسند. مسلماً هرگز در جایی نمیخوانیم که بازی فوتبال این چنین تمام شود.
حتی در این فعالیتهای حاشیهای انسان، میتوانیم انعکاس ساختارِ اقتصادی و سیاسیِ دولتهای مختلف را ببینیم. ورزش در آن جوامعی فعالیتی محبوب محسوب میشود که فردگراییِ اقتصادیِ رژیمهای سرمایهسالار تمامیِ جنبههای زندگی را تغییر شکل داده است، بهطوری که آزادی اقتصادی و سیاسی همراه است با آزادیِ جان و تحمل مخالفت و تقابل.
اِسکوپونه شکل سرشتنمای ورزش در کشورهایی است که بهلحاظ اقتصادی، سیاسی و معنوی عقبماندهاند، جایی که جاسوسی پلیس، مأمورانِ لباسشخصی، نامههای ناشناس، کیش بیکفایتی و جاهطلبی شغلی و مقامپرستی (همراه با سود و امتیازهای تبعیضآمیز برای سیاستمداران) اَشکال سرشتنمای زندگی مدنی و اجتماعی است.
کشورهای ورزشدوست مفهوم «بازی منصفانه» را به درون سیاست نیز میبرند.
اِسکوپونه آقازادههایی تولید میکند که کارگران را اخراج میکنند، چراکه جرئت کردهاند در مباحثهای آزاد[2] حرف آنها را نقض کنند.
آوانتی!،[3]
27 اوت 1918 (معادل 25 مرداد 1297)
[1] :Scopone نوعی بازیِ ورقِ محبوبِ ایتالیایی. (مترجم انگلیسی)
[2] به حکایتی اشاره دارد که شرحش در مقالهای آمده («حادثه بههنگامِ کار» 24 اوت [1918])، دربارهی کارگری که با مشتریای که در خانهاش کار میکرد در بحثی سیاسی درگیر شد و بعدتر بنا به درخواستِ مشتریاش اخراج شد بهخاطرِ بهپرسشکشیدنِ نظرات ضدسوسیالیستی مشتری. (مترجم انگلیسی)
[3] Avanti: در لغت بهمعنای «رو به جلو» یا «به پیش». روزنامهی حزب سوسیالیست ایتالیا که از دسامبر 1896 منتشر میشد.
